Biografie

Inge Kennis is geboren op 5 september 1978, te Leuven, België..

Als kind was ze al zeer gefascineerd door de natuur en door dieren. Zo hing ze steeds bij de boerenpaarden of de renpaarden of de honden van de buren. Ze had een opa die haar steeds meenam in de tuin om haar aandacht naar de vogeltjes en andere dieren te richten. Ze hield er van om buiten te zijn. Dieren hebben haar steeds aangetrokken, omdat ze zoveel eerlijkheid uitstralen, zoveel liefde om te geven en te ontvangen,… onvoorwaardelijk. Die uitstraling bevindt zich vooral in de ogen en dat probeert ze ook weer te geven, alsof ze echt leven. Je wordt op slag vrolijk als je er naar kijkt. Zelfs eraan schilderen maakt je blij, het is net alsof het beestje je steeds aankijkt met z’n speelse of zijn serieuze blik.

Als klein meisje intrigeerde de natuur en het spel van vormen, licht en schaduw haar en begon ze dit vast te leggen op papier. Al snel groeide haar liefde voor het potloodtekenen. Samen met haar zus Ann die twee jaar ouder is, werd ze ’s morgens gedropt in de boerderij van haar grootouders. Samen zaten ze uren te tekenen en opvallend was dat ze in vergelijking tot andere kinderen veel gedetailleerder tekenden, zelfs toen al. Haar zus hield meer van landschappen en bloemen. Bij Inge ging de voorkeur eerder uit naar dieren en mensen.

Op haar 6de haar grootste voorbeelden zijn. Vooral een boek dat ze van haar meter kreeg met daarin honderden schetsen van Rubens hield haar erg bezig. Ze veranderde het boek in een “zelfstudieboek” waarmee ze zichzelf leerde om correct over te tekenen, door hulplijnen te tekenen en na te meten. Al snel groeide haar eigen werkwijze uit van schetsen; al voelend schetsen. In de lagere school viel haar talent al op door de gedetailleerde weergave en haar zachte manier van schaduwen. Eigenlijk werkte ze met potlood al op een airbrush-manier, lang voordat ze deze techniek daadwerkelijk begon toe te passen. raakte ze in contact met de werken van Rubens en de oude meesters die

Als student illustreerde ze reeds voor boeken en voor reclame. Op school in de richting publiciteit kwam ze voor het eerst in contact met de airbrush- techniek. Ze volgde een Artistieke Opleiding aan het Sint-Lukas Instituut te Brussel, daar kreeg ze ook druktechnieken, fotografie en modeltekenen. Nadien volgde ze nog privéles bij verschillende kunstenaars om haar te vervolmaken.

Ze is enorm geboeid om steeds nieuwe dingen bij te leren door zelf te experimenteren. Haar stelling is: als je stopt met bijleren, kan je best gelijk sterven. Het leven is te boeiend om te stoppen met leren.

Na haar opleiding begon ze eigen werken te maken en de airbrush-techniek te gebruiken, ook wel luchtpenseel genoemd, omdat je alles regelt met lucht. Dit is een techniek die al sinds 1800 bestaat. Je werkt met een klein pistooltje aangedreven door perslucht. Je kan zo fijn werken als je wilt, omdat de verf langs een haarfijn naaldje glijdt. Net zoals bij schilderen met een penseel is het fijne werk het moeilijkste. Vroeger toen er nog geen computer was, gebruikte fotografen deze techniek om foto’s te verbeteren. Later zijn illustratoren de techniek weer gaan gebruiken om zo beelden fotorealistisch te kunnen weergeven. Er zijn in die tijd heel veel technische verbeteringen gebeurd. Nadien is airbrush in de kunst geïntroduceerd. En sinds 2002 gebruikt ook Inge deze techniek in haar kunstwerken.

Haar woonst vind je op de Wespelaarse hoek in Haacht. Als je door haar keukenraam naar buiten kijkt, richting vaartdijk, waan je je in een aflevering van de “Paradijsvogels” of “Wij Heren van Zichem”. Een betere plaats om de juiste energie te krijgen voor het maken van kunstwerken kan je je niet bedenken. Je hoeft maar een voet buiten te zetten en je hebt al inspiratie voor een nieuw schilderij. De langgevelhoeve van haar grootouders, omringd door notenbomen en fluitenkruid gebouwd rond 1850 is dan ook de stek van Inge geworden. In de oude stal heeft ze een atelier ingericht. Naast haar eigen werk en opdrachten geeft ze ook groepslessen en privéles aan illustratoren en schilders.

Inge geniet in heel België, en ver over de grenzen heen bekendheid door haar gedetailleerde weergave van dieren en portretten. Ze schildert vooral dieren. Ook maakt ze fotorealistische portretten, met de bedoeling om een schilderij te bekomen dat mooier is dan de foto. Zo is ze gespecialiseerd om van slechte foto’s van overleden dieren natuurgetrouwe weergaven te maken.

Ze schildert ze op verschillende ondergronden zoals linnen doeken, illustratiekarton, muurschilderingen,… Ze gebruikt graag gemixte technieken en houdt van experimenteren met nieuwe materialen. Haar werken zijn meestal in acrylverf, al lijken het wel olieverfschilderijen, daar dezelfde glacistechnieken gebruikt worden. Ze mengt al haar kleuren zelf uit de drie hoofdkleuren, zo krijg je het mooiste kleurenpalet.

Je kan de verschillende perioden zien in haar werken. Vroeger werkte ze bijna uitsluitend in zwart-wit, nadien was er een periode van aardetinten, dan één van felle kleuren en nu weer vooral zwart-wit. Deze periode noemt ze “terug naar de roots”. Haar werken leunen nu fel aan bij wat ze vroeger deed in haar potloodwerk, maar alleen een stap verder.
Inge schildert uit liefde, en haalt haar inspiratie uit de natuur. Met haar schilderijen wil ze de mensen terug dichter bij de natuur brengen.

“Ik wil met mijn schilderen de mensen terug dichter bij de natuur brengen, in contact brengen met de schoonheid van de dingen, ze een positieve boodschap meegeven. Het wordt vaak vergeten dat de natuur nog bestaat in onze drukke maatschappij, velen zijn alleen maar gefixeerd op de negatieve dingen. Door hun haast gaan ze aan al dit moois voorbij, ik ben blij dat ik dit door middel van mijn schilderijen met hen kan delen.”

1997: Grafische vormgeving aan het boek “800 jaar Domein De Spoelberch te Wespelaar”.
2002: Persprijs op de Haachtse Kunstprijs.
2006: Alden Biesen: Het zilveren kruis der verdiensten voor beeldende kunst.
2007: Eerste prijs Montmartre Dinant.
2007: Kunstboek “Artief”.
Verschillende exposities in binnen- en buitenland.